Engelli olmak bu hayatta eksik yaşamak değildir, bu hayatı aslında gerçek farkındalığı ile yaşamaktır. Hayatımızda bir çok zorluklarla karşılaşıyoruz başa çıkmadığımız sorunlar karşında hemen pes ediyoruz. Azmin ne olduğunu tam anlamıyla bilmiyoruz. Yaşadığımız hayatın güzelliklerini fark etmiyoruz çünkü; bu hayatta her şeyimizin var olduğunu ve onları asla kaybetmiyeceğimizi biliyoruz. Farkında değiliz belki ama aslında her birimiz birer engelli adayı olduğumuzu unutuyoruz. Engelli olmak bu hayata bir sıfır sonradan başlamak değil. Esas engelli olmanın hepimizin ortak sorunu olduğunu unutmak bir sıfır sonradan başlamaktır. Belki anlayamaz, hissedemeyiz onların duygularını ama önlerinde de engel olmamalıyız. Hem ne demiş Mevlana hazretleri “Gözün değil gönlün gördüğü yürek gerek” bize. Duymuyorlar, görmüyorlar diye başarısız diye bilirmiyiz o güzel insanlara. Bu hayatta ki tek yaşama engelli sadece düşüncede bitiyor. Bizler ne zaman engelli vatandaşlarımıza karşı olan rencide edici, dünyada sadece biz yaşıyormuşuz gibi bencilce olan düşüncelerimizi, davranışlarımızı bırakırsak o zaman aramızda ki engeli kaldırmış oluruz. Hem karanlığı aydınlatan hep küçük yıldızlar değil midir? Engelli olmak hiç bir zaman farkındalık olamamıştır. Hayatımızda beş dakikada olsa kendinizi engelli vatandaşlarımızında yerine koyarak onları anlamaya çalışalım. Engelli vatandaşlarımızdan bir farkımızın olmadığının en güzel örneğini bizlere kim milyonerek olmak ister yarışmasında ki “Ümmü Gülsüm” arkadaşımız gayet açık bir şekilde göstermiş oldu. Engelli olmak farkındalık değil ortadaki farkındalığı kaldırmaktır hem tohum toprağa, engelli topluma emanettir.