Yolculuk esnasında, evde iş yaparken, yada hiç bir şey yapmazken sadece ruhumuzu dinlendirmek için sesi olupta görüntüsü olmayan küçük müzik kutumuz yani radyomuzu açarız.
Elimize aldığımız bir kahve ile radyoda çalan müziğin keyfini çıkartırız.Tanımadığımız insanların anlattıklarını dinleyerek kimi zaman güler, kimi zaman da üzülürüz.Bizim yol arkadaşımızdır kendisi.Yol hakkında, günlük hayat hakkında bilgi verir bize.
Tabi eskiden radyo’yu dinlemek daha zevkliydi, Babaannelerimizin ,Anneanlerimizin gençlik yıllarındaki radyolardan takip ettiği arkası yarın proğramları, piyes’leri anlatıyor; dinlerken bile heyecanlandım şimdiki televizyon programlarından, dizilerden daha heycanlı geldi.Görmediği sesine aşına olduğu karakterlere hayranlık duymak…Müzik aralarında söylenen şiirler, armağan edilen şarkılar nostaljik yılları getiriyor insanın aklına adeta.
Bütün dünyayı tek bir odanın içindeki küçücük bir kutuda emrinize amede tutan mucizedir kendisi.Aslında radyo çok geniş kitlelere hitap eden ve hemen hemen türkiyenin her şehrinde frekansı olan bir macera aracıdır kendisi.Günün her saatinde dinlenen bizi hem dertlendirip, hem hayallere dalmamızı sağlayan bir kitle iletişim aracıdır.
Arkadaşlarımızla bir araya geldiğimiz zaman çılgınlarca eğlenerek şarkı söylememizi sağlayan küçük bir kutudur kendisi.
Belkide ansızın beklemediğimiz bir anda çalan şarkıda anılarımızın canlandığı bir ses bile olabiliyor.Evet ben kısaca bana hitap ettiği kadarıyla radyo’yu böyle tanıtım size.Belki sizlerde benle aynı fikirdesinizdir.Sözlerimi Bertolt Brecht şiiri ile sonlandırmak isterim.” Sen küçük bir kutu, tutun bana kaçalım. Ki taşırken seni evden gemiye, gemiden trene…Kırılmasın lambaların. Düşmanlarım hakkımda atıp tutarken yanındaydın;Hem yatağımın, hem acımın.
Onların zaferlerinden benim kulaklarımdan geçen, gece en son sen, sabah ilk ses sen.Söz ver bana birden bire susmamak için. “Sevgilerim ile 13 Şubat dünya radyo günü kutlu olsun.
